Q&A: Heb jij ook een schuldgevoel als thuisblijfmama?

Ik kreeg deze vraag tijdens een rondje Q&A oftewel vraag en antwoord op Instagram. Een heel interessante vraag van een andere thuisblijfmoeder die het niet makkelijk vindt om ‘gewoon thuis te zijn’ voor de kinderen. Erger nog: ze zei me dat ze de neiging had om zich te excuseren wanneer iemand haar naar haar job vraagt. Het excuus: Ik ben thuis voor de kinderen. Maar het is maar tijdelijk hoor. Een schuldgevoel als thuisblijfmama… Is dat hoe we ons horen te voelen?

Inhoudstafel

Horen wij ons schuldig te voelen om bewust te kiezen om thuis te zijn voor onze kinderen?

Ik dacht het niet. Toch moet ik bekennen dat ik haar wel begrijp. Ik denk zelfs dat een heel grote groep van de thuisblijfmama’s met hetzelfde gevoel zit. Ook ik vind de vraag: “Wat doe je van werk?” een lastige om te beantwoorden. Want wat moet ik zeggen? “Ik doe niets?” Neen, want dat is totaal niet wat ik doe: niets doen. Ook ik heb uren tekort op een dag. Vroeger omdat de kinderen thuis waren en nog niet naar school gingen en ik amper tijd had voor het huishouden… Nu omdat ik het leuk vind om mijn blog en Instagram pagina bij te houden. En omdat het leuk is als het vakantie is, of de kinderen ziek zijn, dat ik geen oplossing moet zoeken voor opvang. Omdat ik het leuk vind om heel wat minder stress te ervaren dan toen ik nog ging gaan werken. Eigenlijk is thuisblijven gewoon wat ik leuk vind, en daar hoef ik geen excuus voor te geven.

Veel vrouwen geven nochtans toe dat thuis blijven voor de kinderen zwaar is.

Hoe vaak hoor je niet dat een moeder blij is dat ze naar haar kraamverlof weer aan het werk kan? Wat op zich ook wel verstaanbaar is. Niet iedereen is gemaakt om elke dag thuis te zitten en elke dag ‘alleen maar’ mama te zijn. Sommige vrouwen hebben gewoon contact met collega’s nodig en houden ervan om naast het moederschap ook een carrière op te bouwen. Mijn eigen zus zegt dat ze gek zou worden thuis, en dat kan. Iedereen is anders. En dat is net het mooie er aan. We mogen allemaal anders zijn, toch? Ik kies er dan ook voor om respect te hebben voor elke moeder. Elke keuze heeft z’n voor en nadelen.

Waarom voelen sommige thuisblijfmoeders zich dan schuldig?

Heel simpel: door de maatschappij. Net zoals zwaarlijvige vrouwen zich ongemakkelijk voelen omdat ze geen taille 0 hebben. Omdat andere vrouwen beslissen om er negatief over te praten. Want thuisblijfmoeders brengen niets op voor de maatschappij. Zeggen ze… Of het zijn ‘profiteurs’ en ‘leven op de kap van hun partner’ in hun ogen. Wat helemaal niet zo is: dit is een keuze wat je als gezin samen maakt. En het kiezen om thuis te blijven brengt ook heel wat offers. Wanneer je het plots met 1000 of 1500 euro per maand minder moet doen… Dan moet je sowieso offers brengen. Terwijl wij vroeger elk jaar op vliegreis gingen en nog minstens een keer per jaar een weekendje weg… Zijn we nu blij als we om de x-aantal jaar eens een mooie reis kunnen maken. Zijn we blij als we in de Ardennen geraken. Ook op uitstapjes hebben we moeten inboeten. Maar mij hoor je niet klagen, want voor mij persoonlijk weegt het niet op tegen de voordelen.

Lees ook: 10 tips om je maandelijkse lasten te verlagen.

Ieder moet zijn eigen keuzes kunnen maken, en anderen zouden moeten leren om andere mensen hun keuzes te accepteren, zonder vooroordelen.

Hoe jammer is het toch dat, gelijk wat je ook doet, er altijd iemand is die er commentaar op weet. Laat mensen toch in hun waarde. Net zoals een werkende moeder er alles aan doet om haar gezin te kunnen onderhouden en toont dat je moet werken als je iets wil bereiken… Blijven thuisblijfmoeders thuis bij de kinderen, omdat zij misschien net willen tonen dat er meer is in het leven dan geld. Omdat ze niets willen missen in de opvoeding van hun kinderen. Niet omdat ze te lui zijn om te werken. Want continu thuis zijn met kleine kinderen in huis is echt niet te onderschatten.

Thuisblijfmoeders VS werkende moeders… De eeuwige strijd om wie er beter is dan de ander…

En dit terwijl we allemaal gewoon het beste willen voor onze kinderen. Terwijl we zelf ook allemaal andere noden hebben. Een schuldgevoel als thuisblijfmama? Niet (meer) voor mij!

Amen 😉