Kiezen voor een nakomertje of niet?
Onze dochters waren al 7 en 9 jaar toen hun broertje werd geboren. Wel 1,5 jaar lang hebben we in twijfel gezeten of er wel nog een derde kindje zou komen. Ik wou altijd al een gezin met 3 kinderen. Zowel mijn man als ik komen beiden uit een gezin van 3 kids. Na de geboorte van onze tweede dochter en alle wat erbij kwam kijken (huilbaby en depressie) had ik echt wel genoeg aan onze 2 bengeltjes.
Inhoudstafel
Kiezen voor een nakomertje, of toch maar niet…
Kinderen ‘neem’ je niet zomaar… Er komt heel wat bij kijken. Een nieuwe baby is een hele aanpassing in je gezin. Je vraagt je af of een baby nog wel leuk is voor de oudere kinderen. Gaat een baby wel nog passen in het gezin? Gaan de oudere kinderen niet teveel moeten opgeven wanneer er terug een baby in huis komt? Is er wel ruimte genoeg? Enz…
Pas toen ik een negatieve zwangerschapstest deed werd het allemaal duidelijk
Na 18 maanden twijfelen of we wel nog echt een kindje wilden, voelde ik me niet al te best. Ik was misselijk, mijn buik was gezwollen en ik voelde me gewoon iet top. Ik dacht dat ik misschien wel zwanger kon zijn, dus ik deed een zwangerschapstest. Toen de test negatief was, begon ik tegen alle verwachtingen in te wenen. Toen werd het echt wel duidelijk dat die kinderwens nog hoog zat. Ik kreeg terug die verlangens naar nog een baby. Nog eens zwanger zijn, want ondanks bekkenbodem instabiliteit was ik altijd graag zwanger. Ik had gewoon nog zoveel liefde te geven. Die gevoelens kwamen op en af, ik had zo’n intens verlangen naar nog een kindje. Dit verlangen was geen gevoel dat zomaar zou over gaan.
De meisjes zouden 7 en 10 jaar zijn bij te geboorte, dit kindje zou dus een nakomertje worden.
Dat was dus ook weer een reden om te gaan piekeren… Zouden ze dit wil leuk vinden? Weer zo’n kleine erbij die misschien wel een huilbaby kan zijn waar ze zich aan kunnen ergeren? Een peuter die aandacht gaat vragen terwijl zij huiswerk moeten maken en studeren? Even geen vliegreisjes meer, want met een kleintje is dat toch minder evident natuurlijk. We hebben geen zin om tijdens zo’n vakantie over de middag op de kamer te moeten blijven omdat het kleintje nog nood zou hebben aan een slaapje over de middag?
Toen de knoop was doorgehakt, zijn we er volledig voor gegaan!
Ik heb toen mijn spiraaltje laten verwijderen en ben flink gestart met het innemen van foliumzuur en vitaminen. We waren snel zwanger en ook onze dochters waren door het dolle heen!! Ze waren zo intens gelukkig met de baby in mama’s buik. Ik word er emotioneel van als ik eraan terug denk, mijn schatjes!! Ze hebben mijn buik zien groeien, hebben de baby zo vaak voelen schoppen en mijn buik zien golven door de bewegingen dat dit wondertje maakte, zalig vonden ze dat!! Onze tweede dochter heeft zelfs een schop gehad tegen haar hoofd toen ze aan het luisteren was. Lachen dat we toen gedaan hebben!
De meisjes gingen bijna iedere keer mee naar de gynaecoloog.
Ook op de dag toen we het geslacht te weten kwamen. De gynaecoloog vroeg of ze een broer of een zus wilden en beide zeiden ze met volle overtuiging dat ze liefst een broertje wilden. En dat is wat ze al de hele zwangerschap duidelijk hadden gemaakt. Ze spraken over een broertje alsof ze 100% zeker waren dat de baby een jongen zou zijn.
Toen de gynaecoloog aan de echografie begon, zag ze het meteen: we kregen een jongen, een zoontje, een broer. De reactie die we toen met ons drietjes gaven (manlief was aan het werk) was onvergetelijk, we riepen en weenden van blijdschap. Zelfs de gynaecoloog vond het ontroerend om te zien. We konden ons geluk niet op! Enkele leuke maanden later was het zover: Vince kwam op 21/12/2014 op deze wereld.
Hoe wij het ervaren… 5 jaar later…
Nu, 5 jaar later, kan ik zeggen dat het een van de beste beslissingen was die we hebben genomen in ons leven. Nog elke dag genieten we alle 4 van dat kleine mannetje en zijn grappige streken. Zijn zotte snoet doet ons elke dag breed lachen en zijn lieve gebaren laten ons telkens opnieuw smelten. Hij is een intussen uitgegroeid tot een heel lieve kleuter. En elke dag lachen we met zijn grappige vragen en opmerkingen.
Twijfel jij soms om voor een nakomertje te gaan? Of heb je zelf een nakomertje? Laat gerust weten in een reactie hoe het bij jou gegaan is.
Lees ook: Voordelen van een groot leeftijdsverschil tussen kinderen.
Thuisblijfmama.be
Ik ben Stephanie, mama van 2 tienerdochters en een zoontje van 6. Ik ben thuisblijfmama sinds de zwangerschap van ons zoontje. Sinds september 2021 krijgen onze kinderen thuisonderwijs en zijn we van plan om te gaan reizen met het gezin. We gaan op een zoektocht naar financiële vrijheid en vrijheid in het algemeen. We stappen uit de ratrace. Volg je ons avontuur?
13 reacties
E
klinkt heerlijk. En waaw dan ook nog een jongetje !
Ik zou ook nog wel een kleintje willen, maar ik luister beter even naar mijn verstand.
Een puppy is een beter idee en zelfs daar moet mijn man veel te hard over nadenken, haha !
Stephanie
Haha, een puppy is niets voor mij, ik kan beter met kinderen overweg 😀
Pingback:
Nicole Orriëns
Wat fijn dat je zo blij bent met de beslissing. Ik kan me voorstellen dat je bij een nakomertje weer wat uitgeruster bent, en dat je er daardoor inderdaad meer van geniet.
Tess
Zo leuk nog een nakomertje.
Hier een dochter van bijna 5 en zoontje van 3,5. Het kriebelt toch ook voor een derde maar ik ben al 36 en daarom twijfel ik wel. Ook heb ik schrik om het het evenwicht tussen hen (zelfde fasen die ze doormaken) te doorbreken.
Thuisblijfmama.be
Dag Tess,
een nakomertje is echt genieten! Moeilijke beslissingen hé zoiets. En niemand die je ermee kan helpen. Het is iets wat je echt zelf moet uitzoeken. Op je leeftijd kan het zeker nog en wees maar zeker dat het ook met een derde zou lukken hoor. Met het evenwicht tussen de eerste 2 zou ik zeker niet inzitten. Je moet doen waar je je zelf goed bij voelt. Als het juist aanvoelt dan zou ik me zeker niet laten hinderen voor deze redenen. Veel succes xxx
Pip82
Ik herken mij volledig in dit verhaal. Verschillende redenen waarom een 3e er in eerste instantie niet kwam, toen de ontdekking dat het verlangen niet minder werd in de loop der jaren, en dan na alle twijfels de beslissing om er alsnog voor te gaan. Helaas gaat het deze keer allemaal niet zo snel als bij de eerste 2 dames, dus inmiddels zal de jongste 6 zijn als het binnen nu en een half jaar wel lukt. Mijn grote twijfel is nu dus weer terug, met een andere focus. Ik weet zeker dat de meiden het fantastisch zullen vinden. Die hebben elkaar EN dan nog een klein broertje/zusje. Mijn grootste zorg is nu: is het leuk naarmate de kinderen ouder worden, leuk voor dat kleine broertje/zusje? Want de meiden zijn zo fantastisch in balans met elkaar…en die nr 3 heeft toch een aparte positie in het gezin. Dat zal de eerste levensjaren nog geen probleem geven, maar naarmate ze ouder worden denk ik wel? Heb je daar wel eens twijfels over?
Thuisblijfmama.be
Hey, bedankt voor je reactie! Altijd leuk 🙂
Ik denk dat elke situatie anders is. Hier waren ze de eerste jaren zot van hun broertje. Nu kunnen ze hem al eens vervelend vinden. Maar de meisjes vinden elkaar ook wel eens vervelend, typisch iets tussen broers en zussen denk ik. Maar het blijft leuk, en ik zou het blijven aanraden ook. Want niet alleen zij moeten overeen komen met hun broertje, ook voor ons als ouders is het leuk om nog een nakomertje te hebben. Ik heb nooit spijt gehad van het leeftijdsverschil, integendeel… Ik zie alleen de voordelen in, want 3 kinderen kort na elkaar zou ik te zwaar gevonden hebben. Ik kan nu echt genieten van ons zoontje. Ik vind ons gezin super leuk zoals het is. In elk gezin is er wel eens wat. Tussen zussen, tussen broer en zus, tussen mama en papa, enz…
De meisjes zijn nu 15 en 13, Vince is 6. En zelfs na al die jaren blijft het leuk. Grote zussen blijven zich wel bezig houden met kleine broer, al trekken ze zich veel terug op hun kamer ook. Dus waar de meisjes elkaar meer bezig konden houden, moet ik als mama vaker inspringen om ons zoontje te entertainen. Maar dat vind ik zelf niet erg.
Veel succes met jullie keuze, ik zou zeggen: als het blijft in je hoofd spoken (net zoals het bij mij was) zou ik er gewoon aan toegeven. Ik kan me niet voorstellen dat je spijt kunt hebben van een kind. Waarschijnlijk zul je ook denken: waarom heb ik zo lang getwijfeld? 🙂
Groetjes, Stephanie
bieke
Wat een mooi verhaal.
Onze jongens zijn ondertussen 5 en 9 en sinds kort kriebelt het terug voor een baby.
Het is gekomen doordat de jongste achter een zusje begon te vragen omdat zijn vriendje in de klas ook ee zusje kreeg.
Maar ik krijg de papa niet echt mee. Hij heeft soms ook het verlangen naar een derde maar dan meer naar een dochter en spijtig genoeg kan je dat niet kiezen.
Onze jongens zijn nu ook op een leeftijd dat ze zelfstandig beginnen te worden en ik al eens durf zegge dat ik snel een boodschap ga doen en ze even alleen thuis durf laten.
al blijft het verlangen er wel, ik denk dan maar ach dat kleintje neem ik wel snel mee natuurlijk en de grote kunnen al eens met papa mee en ik blijf thuis met de kleinste.
Maar er zijn terug de onderbroken nachten, al waren de 2 jongens heel flinke slapers. En ook weer de pampers en de middagdutjes en het gesleur met buggy/maxicosi. Alle dit zijn dan vooral de punten die de papa aanhaald omdat we ook alles al hadden weg gedaan van babyspullen, want we bleven bij 2.
Heb ondertussen al verschillende forum gelezen en het verlangen blijft voor mij echt wel, al al zit er ook wel in mijn achterhoofd het verlangen naar een dochter omdat we al 2 drukke jongens hebben. ben dus ook een beetje bang dat ‘ wat als het weer een zoon is’ ga ik teleurgesteld zijn?
Ik wou bij de tweede al een meisje en het was ook een jongen, dit was toen ook even een teleurstelling dus ik ben bang dat het meer verlangen is naar een meisje en dit om deze reden mogen we dit niet doen.
Heb je misschien toch een beetje raad voor mij?
Thuisblijfmama.be
Hey Bieke, het verlangen naar nog een kindje kan enorm sterk zijn hé. En ik merk van mezelf dat zoiets niet over gaat. Zou nog een jongen zo erg zijn? Uiteindelijk zie je je kinderen even graag, toch? Mijn man wou na twee meisjes ook graag een zoontje, het is zeker begrijpelijk dat je een voorkeur hebt voor een geslacht. Is het echt puur een dochtertje dat je zo graag wil, of is het ook gewoon terug die baby in huis, weer extra liefde in je hart? Al de minder leuke kantjes pak je er uiteindelijk bij als die grote wens er is, dat heb ik hier ook gezien. Ik vond die pampers, onderbroken nachten enz… helemaal niet erg. Je weet dat dit ook weer over gaat. Veel succes met jullie beslissing.
britt
Hey
Wij zitten ongeveer in dezelfde situatie.
Mijn man en ik zijn 17 jaar samen waarvan 7 jaar getrouwd.
We hebben en dochter van 10 en een zoontje van 4,5.
Ik ging er vanuit dat ons gezinnetje van 4 compleet was.
Kort na de geboorte van ons zoontje dacht ik zo wel eens van ooh tis toch schattig eh,
en mijn man zei toen gaan we voor nog eentje.
Op dat moment had ik zoiets van nee zene geen derde.
Hoewel mijn hart soms ja zei, maar mijn verstand op dat moment toch de bovenhand nam en nee zei.
Dus ondertussen zijn er een paar jaar voorbij en onlangs door foto’s te zien van op mijn oude gsm
zei mijn man willen we het toch nog voor een derde gaan.
Eerst zei ik alle zot ik ben ondertussen bijna 36 das toch te oud. Hijzelf heeft 2 broers en een zus en is zelf een nakomertje. Ikzelf heb 2 halfzussen en een halfbroer. Nu hebben we toch besloten om ervoor te gaan. Binnenkort spiraal laten verwijderen en hopelijk is het dan ook snel prijs.
Ik ben nu wel zo bang voor reacties van mensen rond mij omdat ik ook altijd zei dat onze kinderwens vervuld was. maar dat blijkt nu toch niet zo te zijn. Maar heb ondertussen op een forum ook advies ingewonnen en daar zeiden ze ook volg uw hart. Spijt ga je niet hebben als je toch voor een derde gaat. Je zal eerder spijt hebben als je het niet zou doen.
Groetjes
Thuisblijfmama.be
Ja, das echt moeilijk hé. Er zijn best wel veel vrouwen die op die leeftijd nog zwanger worden of zelfs nog moeten starten met een gezin. Maar als je jong mama was, dan voelt het al snel ‘oud’ aan vind ik ook. Maar wat een ander zegt, daar zou ik echt niet naar omkijken. Veel succes in ieder geval! 🙂
Anoniem
Zelfde gevoel hier als bovenstaande mama’s… toen we te weten kwamen dat we een 2e jongetje kregen zei ik meteen: dan gaan we nog voor een 3e! Maar na een nog slechtere slaper dan de 1e en de intensieve aandacht die onze 2e vroeg moest ik na 2 jaar slapeloze nachten toch echt wel bekomen (fysiek en mentaal) en leek mijn kinderwens vervuld. Nu we terug wat op onze plooi zijn (kindjes zijn nu 6 j en deze zomer 4 j) begint het toch wat te kriebelen als andere mama’s in mijn omgeving nog kiezen voor een 3e. Ik ben altijd zo nieuwsgierig en wil weten hoe ze dat managen, want mij lijkt me dat mentaal en praktisch (en financieel) toch een grote extra investering en ben bang dat ik het niet zal aankunnen want met onze jongens en ons werk en sociaal leven hebben we nu al onze handen vol! We willen ook zoveel en onze kinderen alle kansen geven en mijn angst is dat dit met een 3e niet meer kan in die mate en dit ook voor mijn 2 oudste grote beperkingen zal opleggen in het doen van activiteiten en reizen enz… zowel mijn man als ik krijgen de knoop niet doorgehakt…