Waarom wij kiezen voor thuisonderwijs.

Deze blog komt na vraag van veel bezorgde ouders in verband met de mondmaskerplicht voor 6 jarigen. Ik krijg enorm veel vragen van bezorgde ouders die overwegen om ook te kiezen voor thuisonderwijs voor hun kind. Ergens vind ik het mooi om hier deel van uit te mogen maken, want ik geloof dat voor veel kinderen dit een perfecte oplossing is. Maar ik wil toch ergens ook benadrukken dat dit een weloverwogen beslissing moet zijn. Eentje die je neemt met het kind voorop, en geen paniekreactie van ouders. Ik wil hier toch even kort ons eigen verhaal doen zodat het duidelijk is wat de reden is waarom wij met thuisonderwijs zijn gestart. Dit is een vraag die ons al vaak werd gesteld.

Starten met thuisonderwijs: zo zijn wij eraan begonnen

Ons zoontje krijgt thuisonderwijs sinds februari 2021. Hij was net 6 jaar en zat in het eerste leerjaar. Elk jaar opnieuw bleek het naar school gaan voor hem een zware opgave. Toen hij in het eerste kleuterklasje zat ging hij halve dagen naar school. Op een middag ging ik naar het speelpleintje achter onze tuin, en toevallig was de juf daar met de kindjes van zijn klas. Ze zag hoe Vince bezig was tegen mij, hij had een bloemetje geplukt en kwam het mij geven met de woorden: hier mama, een bloemetje.

De juf keek hier vreemd van op. Ze zei: Ik wist niet dat hij al zo mooi kon praten, ik dacht dat hij nog niet kon spreken. Blijkbaar had hij heel het jaar nog geen woord gezegd in klas. Mijn hart brak. Het jaar erop ging hij wel graag naar school, ik had geen problemen om hem af te zetten. Ik kreeg te horen dat hij Vince een heel lief en aanhankelijk kind was. Er leken geen bijzondere problemen te zijn, al kan het wel zijn dat er toen al werd gesproken dat hij enkel met zijn neefje wou spelen. Niet met andere kinderen…

Het derde kleuter verliep minder goed. Hij was altijd heel verstrooid en kon zich niet concentreren. Wanneer hij zijn potlood liet vallen tijdens een werkje, wist hij na het oprapen van het potlood niet meer wat hij aan het doen was. Hierdoor moest de juf hem telkens opnieuw aan het werk zetten. Ik werd ook eens aangesproken dat hij geen kleuren kende en ook geen dieren van op de boerderij. Heel raar voor mij, want thuis kon hij dat wel. Later werd ik opnieuw apart geroepen omdat ze de test van de kleuren en dieren eens hadden gedaan nadat ze hem uit de klas hadden gehaald. Dit keer met heel andere resultaten: hij kende dus wel de verschillende dieren en de verschillende kleuren. Alleen kwam dat er niet uit in de klas, waarschijnlijk omdat er teveel afleiding was. In het derde leerjaar weende hij heel vaak om naar school te gaan.

Onze kleuter is nu een lager schoolkind, maar de problemen lijken er niet beter op te worden…

In het eerste leerjaar leek het er enorm op achteruit te gaan. Elke dag weende hij aan de schoolpoort, zowel s’ morgens als ’s middags. De juf kwam hem een tijd lang halen aan de poort zodat hij niet alleen moest gaan. Het gebeurde ook vaak dat hij enorm tegenstribbelde om mee te gaan. In de klas kon hij zich niet concentreren. De vraag was: is hij nog niet rijp voor het eerste leerjaar? Of ligt het echt aan de concentratie?

Kort daarna merkte ik dat hij heel moeilijke rekenoefeningen maakte voor zichzelf. Dat ging over 1000-tallen die hij zonder brug kon maken, dus echt leerstof die ze maar enkele leerjaren later leren. Hij mocht in de klas tonen wat hij kon, maar ook in het tweede leerjaar en zelfs in het vierde leerjaar mocht hij aan het bord gaan schrijven wat ze daar al leerden. Ik hoorde van verschillende kinderen aan de schoolpoort dat ze onder de indruk waren van wat hij kon.

Terwijl hij oefeningen mee kreeg naar huis tot 100, kregen de andere kindjes van zijn klas rekenoefeningen tot 6. Maar deze leken nog steeds te makkelijk en Vince vond het vervelend om ze te moeten maken. Hij mocht wiskunde volgen in het tweede leerjaar zodat hij daar de maaltafels kon leren. Maar zodra ze begonnen aan liedjes of dansjes om de tafels te automatiseren, ging hij terug naar zijn klas, want dat vond hij duidelijk niet leuk.

Dus… Ons vrolijk en superlief ventje, die elke dag weende om naar school te gaan, die zich duidelijk verveelde in klas… Dat konden wij als ouders niet meer hebben. Ons hart brak hierdoor. En totaal geen enkel verwijt naar de school of naar de juf. Daar lag het probleem niet, maar het gewone schoolsysteem werkt niet voor ons kind. Waar hij op school zo asociaal leek, is hij net heel open tegenover andere kinderen. Een beetje afwachtend, dat wel. Maar hij maakt vrij snel contact met andere kinderen en lijkt graag met andere kinderen te spelen. Ik vermoed dat het op school wat te gedwongen was voor hem. Terwijl hij op een speelplein kan kijken met welke kinderen hij een klik heeft.

De keuze voor thuisonderwijs heel vanzelfsprekend voor ons

Na wat opzoekingswerk en een gesprek met het CLB maakten we de keuze om op thuisonderwijs over te schakelen. Kiezen voor thuisonderwijs was echt een logische keuze voor ons. Hierdoor kunnen wij op zijn maat les geven. Zo heb ik thuis de boeken van het tweede en derde leerjaar liggen, maar werken we hier vooral op de tafels, meetkunde en metend rekenen. Alle ‘eenvoudige’ rekenoefeningen slaan we over, om hem niet te vervelen. We weten dat hij het kan.

Taal is dan weer omgekeerd, daar doen we het echt heel op ons gemakje. Er is geen haast bij. We werken in blokjes van 15 minuutjes waarbij de concentratie en de goesting om te leren heel hoog is. En na een korte inspanning waarbij we veel kunnen doen, kan hij alweer snel ontspannen. Ideaal! Thuisonderwijs geven op maat van ons kind werkt goed voor ons. Hij mist voorlopig nog geen sociale contacten. Hij speelt wekelijks met andere kinderen, waarbij hij vooral met zijn neefjes speelt die ongeveer zijn leeftijd zijn. Op het speelplein kent hij ook vaak andere kinderen waarmee hij kan spelen. Door de Corona zijn we voorlopig nog niet actief op zoek geweest naar andere buitenschoolse activiteiten. Maar dat zal uiteindelijk wel een must zijn.

En toen volgden ook de zusjes…

Onze oudste dochter had wat gelijkaardige problemen in het lager onderwijs. Concentratieproblemen, moeite met vriendschappen sluiten enz… Ik had, toen zij in het eerste leerjaar zat, ook al het idee om thuisonderwijs te starten. Want ik heb zelf ook echt afgezien al die jaren om haar te zien struggelen in school. Maar ik had toen ook nog ons ander dochtertje en ik werkte als onthaalmoeder. Ik was nog geen thuisblijfmama (ik was wel thuis, maar werkte meer dan fulltime) en ik zag de combinatie toen niet mogelijk.

Intussen zit onze oudste al in het vierde middelbaar en kreeg ze gelukkig wat begeleiding. Die ON begeleiding die ze al 5 jaar kreeg is goud waard! Maar toch bleef het voor haar ook wel moeilijk op school. Toen haar broer thuisonderwijs kreeg, vroeg ze of zij ook van huis uit mocht leren. Ze is een goeie student en werkt wel voor school, dat zag ik sowieso wel goedkomen. Ik besprak het idee met enkele begeleidsters die haar hielpen of geholpen hebben en ook zij vonden het wel een goed idee voor haar. En zo was ook die knoop snel doorgehakt.

Kiezen voor thuisonderwijs is niet voor elk kind eenvoudig!

Voor onze middelste kind, onze tweede dochter lag dat wat moeilijker. Zij was heel twijfelachtig, soms vroeg ze ook thuisonderwijs, en soms zei ze dat ze naar school wou blijven gaan. Na heeeeel veel gesprekken werd het toch duidelijk dat het enige wat haar tegen hield gewoon schrik was. Schrik dat het te moeilijk zou zijn, schrik dat het haar niet zou lukken. Het ontbrak haar aan zelfvertrouwen. Maar op school had ze ook geen echte vriendinnen, dat merken we nu ook want ze hoort niemand nog van haar klas. Ze kon zich enorm ergeren aan kinderachtig en storend gedrag in klas. Iets wat voor mij enorm herkenbaar is, want dat gevoel had ik vroeger ook vaak. Uiteindelijk besloot ze ook om thuisonderwijs te doen.

Iets wat ik haar ook wel vaker uit het hoofd heb proberen te praten. Want wat met sociale contacten? Wat als ze wil beginnen uitgaan en haar tienerjaren wil gaan beleven? Ik kan je verzekeren, zo’n beslissingen zijn niet gemakkelijk te maken. Ik heb vele nachten wakker gelegen, en nog denk ik soms: hopelijk hebben we geen verkeerde beslissing gemaakt.

Maar ook voor onze dochters is het nu duidelijk. Ze geven aan echt niet meer terug te willen gaan. En ook hier ligt het echt niet aan de school zelf, maar gewoon aan hoe onze kinderen zijn. Het bewijs dat het schoolsysteem niet voor ieder kind past. En dat hoeft ook niet, iedereen is anders.