Onze dochters betaalden zelf hun hond| Leren sparen

Ik denk dat dit voor veel ouders herkenbaar is… Kinderen die vragen, neen, smeken om een huisdier. Jaren aan een stuk zaagden ze ons de oren van ons hoofd of ze een hond mochten. En het antwoord was telkens: neen! Een hond hebben kost geld, er komt heel wat zorg bij kijken en het is zo al druk genoeg. We hebben al 3 katten. Wat gaan de mensen wel niet denken van ons!

Ja, wat zullen de mensen wel denken… Hoewel ik net iemand ben die zoveel mogelijk mijn eigen ding doe en mij zo weinig mogelijk aantrek van wat een ander zou kunnen zeggen… Ja ik…, had schrik voor wat anderen zouden denken als wij nu nog eens een hond nemen ook.

Maar goed, jaren verstreken 😉 en de vraag naar een hond bleef. En eigenlijk begonnen wij als ouders wel open te staan voor het idee van een hond. Ons zoontje is al wat ouder en als thuisblijfmama is het wel leuk om thuis wat gezelschap te hebben. We gaan graag gaan wandelen en dit is natuurlijk een extra motivatie om meer buiten te komen. Wij zijn geen fan van kleine keffers, dus we gingen op zoek naar verschillende grote hondenrassen. Welke rassen zouden er bij ons passen? Karaktereigenschappen opzoeken, erfelijke ziektes enzovoort…

Jullie gaan zelf de hond betalen!

En dan sloeg de twijfel weer toe. Want financieel is dat toch een grote hap uit het budget. En na enkele maanden twijfelen besliste mijn man: ja… jullie mogen een hond hebben. Maar jullie gaan hem zelf betalen!

Oeps! Ik vond dit niet meteen een leuk idee. Dat onze kinderen hun centjes zouden moeten afgeven voor een hond… Maar het was duidelijk dat ze het er echt wel voor over hadden en dat ook totaal niet erg vonden. Sindsdien gaan ze bijna elke week gaan dweilen bij opa en oma om zo centjes bijeen te sparen voor hun droom.

Kinderen leren sparen: dit is zo’n leerrijk proces geweest!

En toen draaide ik al snel bij. Want dit is eigenlijk heel leerrijk voor de kinderen. En zelfs helemaal niet zielig. Dat ze samenwerken voor hetzelfde doel is zo mooi om te zien. Ze leren dat niet alles zomaar vanzelf komt. Dat mama en papa niet zomaar alles in hun schoot werpen. Ze leren dat als je iets wil, je ervoor moet werken en sparen. Ze leren dat een hond inderdaad wel geld kost. Ik ben eigenlijk super fier op hen. Want ze hebben zomaar netjes 600 euro bijeen gespaard om hun hond te kunnen kopen. Eerst maanden gewerkt om uiteindelijk te kunnen kopen wat ze echt wilden. Ze hebben niet aan hun zakgeld gekomen, enkel hun Sinterklaas centjes en het verjaardagsgeld dat ze van ons kregen hebben ze in de pot gedaan.

Het sparen stopt hier niet!

Natuurlijk moeten wij als ouders ook bijspringen. Want de eerste dierenartskosten liepen over de 120 euro en toen was hun spaargeld voor de hond op. Al het eerste materiaal dat moest aangekocht worden hebben wij ook betaald. De eerst 5 trainingsbeurten ook. Maar toch blijven onze tieners elke week werken. Elke week opnieuw gaan er centjes voor hun hond Nina in een potje. En zo verdelen we de kosten wat. De kinderen weten maar al te goed dat de kosten niet volledig op onze nek kan vallen. We leven op 1 inkomen, en ik wil dat de hond deftige voeding krijgt. Een zak van 14 kilo kost ons 65 euro. En dit zal, als ze volwassen is, een maandelijkse kost zijn. De trainingen moeten ook wekelijks gebeuren en dan is er nog een buffer die we willen voor onverwachte dierenartskosten.

Onze kinderen zijn sowieso flinke spaarders.

Hun zakgeld gebruiken ze amper en ook verjaardagscentjes en dergelijke worden flink aan de kant gezet. Hier hoeven ze ook niet aan te komen. Het is belangrijk dat niet alles naar hun hond gaat. Enkel het geld waar ze voor gewerkt hebben gaat in het potje. Al de rest wat ze krijgen houden ze zelf.

Kyara & Ylana, mama is zoooo fier op jullie!! Jullie doen dit dus super goed samen! En ik mag best wel zeggen dat jullie een voorbeeld kunnen zijn voor velen! xxx