Leven met ADD: Wat als weinig doen, toch teveel lijkt?

Tranen springen in mijn ogen als ik bij mijn man sta, ik heb het idee dat ik het kwijt moet, het word me allemaal teveel. Maar dan bedenk ik me… dit kan ik toch niet maken?  Nog steeds mijn tranen verbijtend, rij ik naar de supermarkt. Voor de 4de keer deze week, en we zijn pas donderdag… Ik ben moe, slaap niet goed en kan minder tegen de drukte van de kinderen.

Hoe kan ik nu falen in niets doen?

Een gevoel van schaamte overvalt me… ik, moeder van 3, ga niet gaan werken. En toch voel ik dat het me teveel word. Ik schreef onlangs een artikel over dat ik blij ben dat het bijna 1 september is. Dat alle 3 de kids naar school gaan en dat ik eindelijk eens tijd ga hebben voor iets, al is het maar om het huishouden te doen. Niets is minder waar. Ik lijk minder tijd te hebben dan voordien. Mensen hebben verwachtingen van mij als thuisblijfmama, dagelijks een bezoekje brengen aan een familielid die het moeilijk heeft, wekelijks gaan schoonmaken… Het zorgt ervoor dat ik van mijn kinderloze ochtenden niet veel meer overhoud of het is om snel wat van mijn eigen werk in te halen.

De zorg voor de kinderen..

Ons zoontje gaat ’s middags nog niet naar school, ik hou hem thuis, hij is nog klein en gaat nog niet zo graag naar school. Dat ik thuis ben en hem dan al volle dagen naar school zou laten gaan terwijl hij niet wil, daar zou ik me echt slecht bij voelen. Ik moet dit maar kunnen. ’s Middags komen 2 van onze 3 kinderen thuis eten, dus mijn dag word haast een uur half onderbroken. ’s Middags is ons zoontje thuis dus daar heb ik ook meer dan mijn handen aan vol. Als de meisjes thuis komen van school dan moet ik helpen met studeren en huiswerk maken. Moeten? Ja, moeten! Een van de meisjes heeft net hetzelfde ‘probleem’ als ik en heeft de ondersteuning echt nodig.

Geen tijd voor mezelf.

Familiebezoekjes, poetshulp zijn bij familie, de was en de plas, boodschappen doen, eten maken, huiswerk helpen maken en helpen studeren terwijl ik onze kleuter moet rustig proberen te houden… Van het moment dat ik opsta tot 21u (als ik geluk heb) ben ik bezig. Tussenin heb ik wel korte pc momentjes waarop ik eens mijn facebook en mails check en ’s avonds een programma op tv bekijken, dat is mijn ontspanning gedurende de dag. Eens enkele uurtjes na elkaar me-time tijdens de week zit er niet in.

Mijn huishouden (als je het al zo kan noemen)

Ik geraak niet aan een vaste routine in mijn huishouden. Elke dag opnieuw steek ik zoveel tijd in het opruimen van alles, en toch raakt het nooit echt ‘opgeruimd’. Het kuisen gebeurt in stukjes en ik krijg er geen regelmaat in, ik zie wanneer ik tijd vind maar ik heb nooit tijd genoeg. Heel frustrerend vaak. Het huis is rommelig, net als de tuin en de auto heeft al een hele tijd een stofzuigbeurt nodig. Ik moet dringend beter werk maken van mijn maandmenu (komt later nog aan bod in een blog) want ik doe intussen weer elke dag boodschappen.

Ik heb het gevoel er vaak alleen mee te staan.

Geef toe, hoeveel mensen begrijpen dit? Als ik het zelf vaak al niet begrijp… Ik hoor ze al zeggen: amaai, wat heeft zij te klagen, wij moeten nog eens gaan werken ook… Ja, maar als je gaat gaan werken heb je misschien een poetsvrouw? Zowiezo ligt er al minder rommel en is het niet zo snel vuil als er gedurende de hele dag niemand thuis is. Maar goed, ik schrijf het nu even van me af en hoop dat het gevoel niet erger zal worden. Erover praten zorgt alleen voor een gevoel van onbegrip van anderen wat mij dan weer een gevoel van frustratie geeft.

Eigenlijk wil ik helemaal niet klagen, maar ik ben ook maar een mens. Morgen hopelijk weer een betere dag. Tijd om op zoek te gaan naar meer organisatie en structuur zodat ik beter kan functioneren. Wish me good luck!