Waarom een diagnose op volwassen leeftijd nog nuttig is.

Na 18 maanden op een wachtlijst staan zijn de onderzoeken naar autisme bij mij eindelijk gestart! Ik ging al 2 keer op gesprek bij een maatschappelijk assistente waarmee ik in totaal 5 uur gepraat heb. Ik ging al een eerste keer op gesprek bij de psychiater en een tweede gesprek staat gepland voor begin augustus. Daarna volgt nog een volledige dag (in totaal +- 6 uur) bij een psycholoog. Daarbij komen nog verschillende vragenlijsten die ik thuis heb moeten invullen.

De meest gestelde vraag die ik krijg is: Waarom wil je nog een diagnose op volwassen leeftijd? Mensen lijken er van uit te gaan dat een diagnose of een ‘stempel’ enkel nuttig is wanneer je nog naar school gaat. Maar dat is helemaal niet zo. Ik geloof zelfs dat op oudere leeftijd een diagnose ook nog zijn nut heeft.

Een diagnose op volwassen leeftijd: waarom dit zo belangrijk is!

Of het nu gaat om ADD, ADHD, HSP, ASS of een andere psychische aandoening… Veel mensen die het hebben voelen zich anders. Het leven kan een stuk ingewikkelder zijn met dergelijke diagnose en dan kan een diagnose een openbaring zijn.

Eindelijk begrip voor je eigen situatie

Misschien heb je, net als ik, moeite met het huishouden? Vind je van jezelf dat je lui bent? Vaak onterecht!

Misschien ben je echt asociaal en heb je moeite om vriendschappen te onderhouden of tegen mensen te praten?

Of je hebt moeite om een job vol te houden, je verliest je interesse en wordt voor de zoveelste keer ontslagen?

Dergelijke zaken zijn vaak heel moeilijk om mee om te gaan. Je mag op heel wat onbegrip rekenen van anderen. En hoe kan het ook anders als je zelf amper begrijpt waarom je het hier zo moeilijk mee hebt? Terwijl het voor anderen vaak vanzelf lijkt te gaan…

Dankzij een diagnose op volwassen leeftijd kun je begrip opbrengen voor je eigen situatie en kun je wat minder hard zijn voor jezelf. Pas als je weet wat er gaande is kun je informatie opzoeken, je inlezen over de diagnose die je kreeg en kun je eindelijk wat milder zijn voor jezelf.

Geen behandeling zonder diagnose

Ik kreeg de diagnose ADD van mijn psychiater nadat ik 2 zware depressies heb gehad. Deze diagnose is nooit officieel geweest want ik werd niet getest. Maar sommige dingen zijn eenmaal overduidelijk. De psychiater waar ik nu naartoe ging voor de testen was ook heel snel overtuigd dat ik ADHD heb, over welk type ADHD wou hij zich nog niet uitspreken.

Omdat de diagnose niet officieel is kan ik geen hulp krijgen. Mag ik geen medicatie testen. Heb ik geen recht op goedkope of gratis hulp aan huis. Met een diagnose kan mijn leven er veel eenvoudiger uitzien.

Omdat er ook kenmerken van ASS in het gezin aanwezig zijn is een onderzoek dus belangrijk om de gepaste medicatie en / of hulp te krijgen. Ik ben alvast heel benieuwd wat mijn diagnose zal zijn!

Het leven voor en na een diagnose: een wereld van verschil!

Zelfs de ongeldige diagnose maakte voor mij een hele ommedraai. Ik kreeg meer begrip voor mezelf, ging me gaan inlezen… Ik zocht niet alleen de symptomen op maar ook waarom ik bepaalde dingen denk of doe. Wat de oorzaak hiervan is.

Ik denk niet meer dat ik gewoon lui ben, ik heb me er bij neer gelegd dat ik nooit de perfecte huisvrouw ga worden. Dat heeft de psychiater ook duidelijk gemaakt: ik moet wat liever zijn voor mezelf, want als ik mijn huishouden wil runnen als de gemiddelde vrouw het doet dan ga ik mezelf uitputten… Ik ben milder geworden voor mezelf en heb de druk kunnen minderen. Wanneer ik van mezelf voel dat het niet goed gaat ga ik ook sneller naar hulp grijpen.

Dit is ook waarom ik hier zo open over ben op mijn blog: voor andere vrouwen en mannen die zich slecht voelen over zichzelf. Die in hetzelfde schuitje zitten als ik… Ik weet hoe hard het kan zijn en je bent niet alleen!!

Wil je meer van mijn blogs lezen over ADD? Deze kun je hier terugvinden.