Persoonlijke update: het begin van ons nieuwe leven.

Het is al een tijdje geleden dat ik hier nog iets heb gedeeld over ons persoonlijk leven. De laatste 2 jaar waren redelijk onrustig hier. Mijn man raakte in een burnout / depressie en raakte hierdoor op de ziekenbond. We hebben het financieel al heel moeilijk gehad. Al die tijd hadden we een inkomen van 1350 euro per maand. Reken hierbij dat we toen aan 1300 euro vaste kosten zaten, en je begrijpt meteen dat het echt zwaar is geweest.

Covid kwam hier op het juiste moment. Er was geen geld om iets te doen met onze kinderen, maar door Covid was er sowieso niets open. Het kwam ons dus goed uit dat we niet het gevoel moesten hebben onze kinderen iets tekort te doen. Ook de benzine kosten werden tot een minimum beperkt. Zelfs een gratis uitstap naar zee zat er niet in door die mondmaskerplicht en de vraag om zo weinig mogelijk naar de kust te gaan.

Maar wanneer het gaat om geld gaat het om meer dan uitstapjes maken of de kosten voor benzine… Kledij, kapster, schoenen, schoolboeken… Daar hadden we dan weer het geluk dat we op steun van de dichtste familie konden rekenen. Of we hadden onze kinderen echt tekort moeten doen. We hadden recht op een opleg van het OCMW, maar dat wilden we niet.

Financiële steun was er, begrip? Des te minder…

We zijn super dankbaar voor de financiële steun van familie. Zo kregen we eens een extra toegestopt of gingen we met mijn moeder gaan shoppen voor de kinderen, op haar kosten uiteraard. Begrip voor onze situatie, dat was bij sommigen teveel gevraagd. Hoe kan een 2-oudergezin met 3 kinderen in zo’n situatie verzeild raken? Ik kon als vrouw toch ook mijn steentje bijdragen? Hoe kon het nu dat ik als vrouw van een depressieve man niet ging werken om de last van zijn schouders te verlichten? Hoe kon het dat een man niet sterk genoeg is om zijn gezin van 5 te blijven onderhouden? Gewoon doorbijten en blijven gaan, toch?

Mensen die niet door een depressie of burnout zijn gegaan begrijpen vaak niet hoe dit mogelijk is. Hoe zwaar het is om iets te willen, maar letterlijk niet te kunnen. Wanneer je je bed niet uit raakt en alles zo zwaar lijkt. Waarin je geen uitweg meer ziet en je niet meer weet hoe het nu verder moet…

Ik kan het niet meer opbrengen om uit te gaan werken. Ik heb zelf mijn deel van depressies al gehad en zoals de psychiater tegen mij zei: je zal er altijd gevoelig aan blijven. Ik ben gewoon een heel erg gevoelig mens, ik weet van mezelf dat uit gaan werken geen optie meer is. Ik kan letterlijk niets doen, dag in dag uit, tegen mijn zin, zonder ziek te worden. En vind maar eens die job die je graag doet, die zorgt voor veel afwisseling. Een job die ik kan combineren mijn dubbele hernia: niet te lang rechtstaan, maar ook niet te lang zitten… En die mij uitdaging genoeg geeft om mijn ADD brein tevreden te houden.

En wat mijn man betreft… ik zag het al jaren aankomen. Hij ging tegen zijn zin gaan werken, maakte een zwaar arbeidsongeval mee op zijn werk waar hij zich jaren enorm schuldig over heeft gevoeld. Hij heeft het jaren blijven volhouden, net om zijn gezin te blijven onderhouden. Hij had een goed betaalde job, maar dat was ook het enige goede aan dit werk (naast de leuke collega’s). En net omdat hij zo heeft doorgebeten, is hij nadien zo diep gegaan…

En zo kwamen er veel inzichten naar boven…

Het leven is te kort om elke dag iets tegen je zin te doen. We leven maar één keer, is dit dan wat we met ons leven willen doen? Werken tot we op pensioen zijn (als we het geluk hebben ons pensioen mee te maken) om dan met kwaaltjes nog ’te genieten’ van dat stukje leven wat ons nog rest? Is dit de levensles wat wij onze kinderen willen meegeven? Is dit het leven waarvan we willen dat onze kinderen moeten doorgaan?

Of is het nu tijd voor verandering? Tijd om onszelf en onze interesses te herontdekken? Tijd om op zoek te gaan naar wat we echt willen met ons leven. Een zoektocht naar een inkomstenbron waar we wel gelukkig van worden, waarbij we tijd hebben om te doen wat we echt graag willen?

Dit is de start van ons nieuwe leven. De start van een zoektocht naar ons. Volg je mee?