Mijn leven met ADD | Een persoonlijk verhaal

Hieronder volgt een heel persoonlijk verhaal. De reden dat ik begonnen ben bloggen. Iets wat ik enkel op deze manier heb kunnen verwerken: Mijn verhaal over mijn leven met ADD. Een verhaal dat ik graag met jullie wil delen.

Mijn leven met ADD:

Het begon al in de lagere school:

Ik heb geen leuke herinneringen aan de lagere school. Ik werd altijd buitengesloten en voelde me altijd al een buitenbeentje. Anders dan alle anderen. Geen uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes, geen vrienden op de speelplaats waar ik bij kon staan. Altijd alleen. Het grootste dieptepunt voor mij was toen de leerkracht in het 6de leerjaard me vernederd had voor de hele klas…

Ik had veel vage momenten, momenten waarop ik me totaal niet kon concentreren, ook al ging het over iets wat poepsimpel was. Vaak was ik zo nerveus dat ik begon te lachen als ik een berisping kreeg, niet wetende hoe ik mij moest gedragen… Ik voelde mij zo slecht dat ik letterlijk ziek werd, of me ziek kon denken… tot ik moest overgeven en zo naar huis mocht gaan. Blij dat ik niet meer op school hoefde te blijven.

Het middelbaar is niet veel beter gestart…

Met een klein hartje ging ik naar de middelbare school. Ik werd al snel terug gepest, waarschijnlijk door de manier waarop ik deed. Ik denk dat ik een gemakkelijke prooi was voor pestkoppen omdat ik zo schuchter was. Ook was er die juf van Frans, die mij en 2 andere meisjes ‘de driehoek van vuiligheid’ noemde. En wat was het weer grappig voor de pesters als ook de leerkracht met hen mee deed! Hilarisch!! *zucht*

Na amper 2 maanden was ik al zo vaak ‘ziek’ geweest dat mijn ouders een brief kregen dat ik aan mijn aantal ziektedagen zat. Wat lag in graag in dat ziekenkamertje, wetend dat iemand mij zou komen halen om naar huis te gaan. Ik ben toen veranderd van school. Met een nog kleiner hartje ben ik toen naar die andere school geweest, en ook daar werd ik in het begin gepest.

Toen plots toch iemand voor mij opkwam. Die iemand is trouwens nog steeds mijn beste vriendin. Vanaf toen is het voor mij een pak beter beginnen gaan op school. Stilletjes aan kon ik mezelf zijn. En hoe meer ik mezelf kon zijn, hoe meer zelfvertrouwen ik kreeg, … Ik bloeide open en werd niet meer gepest, integendeel, ik kwam op voor anderen die gepest waren!

Wat was ik blij dat mijn schooltijd er eindelijk op zat.

Ik was zwanger in het laatste jaar van het middelbaar, een tienermoeder dus. Op school deed gelukkig niemand raar tegen me. Na de bevalling ben ik thuisgebleven voor onze dochter tot ze 9 maandjes oud was. Intussen woonden we samen bij mijn ouders op zolder. Na die 9 maanden genieten met onze dochter ben ik gaan werken als huishoudhulp en in die tijd hebben we ons huisje gekocht. Ik was toen 18. Na 9 maanden werken was ik terug zwanger. Mijn eerste dag zwangerschapsrust was de dag dat we verhuisden naar ons eigen huisje!

Toen kwam er nog een babymeisje ♥

De geboorte van onze 2de dochter, ongetwijfeld een van de mooiste dagen van ons leven!! Maar wel het begin van 2 slapeloze jaren, jaren waarin we te maken hadden met een huilbaby met een zware vorm van reflux. Toen ze 8 maand oud was moest ik opnieuw gaan werken. Vreselijk vond ik dat!!

Wat een choas, zo vroeg opstaan nadat je amper geslapen hebt. Mezelf en 2 kinderen klaarmaken om snel snel naar de onthaalmoeder te gaan. Snel snel naar het werk, na het werk snel snel de kindjes ophalen, naar huis, eten maken, kindjes wassen, in bed stoppen… Wat een gejaagd en stressvol leven!

Nochtans iets wat elke moeder moet doen, maar het ging mij echt niet af, ik ging er compleet onderdoor. Kwam daar nog bij dat er een net-niet-fataal ongeluk was gebeurd met onze 2de dochter bij de opvang. Ze was beginnen stikken, moest gereanimeerd worden en werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Ze heeft daar een week gelegen met een longontsteking door het voedel wat in haar longen was geraakt.

Depressies.

Dit voorval, de dagelijkse stress en het weinige slapen hadden zijn tol geëist… nadat ik constant barstende hoofdpijn had en vaak misselijk was ben ik naar een dokter geweest. Ik had een depressie die zich begon te uiten in lichamelijke klachten. Ik ben toen gestopt met werken als huishoudhulp en ben een hele tijd thuis geweest onder begeleiding van een psychiater en psycholoog.

Toen ik van mijn depressie verlost was ben ik opnieuw gestart met werken, maar dan als onthaalmoeder. Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om mijn dochtertje opnieuw naar een opvang te brengen. Toch ben ik na een paar jaar opnieuw beginnen sukkelen, ik was terug op, lag constant in de zetel en ik geraakte er letterlijk niet uit, mijn hoofd draaide en ik voelde mij weer zo slecht. Dus hop, terug naar de psychiater…

Toen is het (samen met de diagnose van onze oudste dochter) uitgekomen dat ik ADD heb. Het beestje had eindelijk een naam. Toen ik het begon op te zoeken werd alles zo duidelijk. Al de symptomen klopten. Al die jaren waarvan ik heb gedacht dat ik een dom mens was… dat ik dacht dat ik in niets goed was en niets zo goed kon doen als een ander… het had allemaal een reden. Neen, ik ben niet lui, mijn hersenen functioneren alleen niet op dezelfde manier als dat van de meeste mensen.

De diagnose:

Na de diagnose en nadat ik van mijn depressie ‘genezen’ was ben ik terug gestart als onthaalmoeder. Deze keer met buitenschoolse kinderen. Dat zorgde ervoor dat ik minder moest werken en meer tijd had voor mezelf. Die rust had ik ook nodig om op een deftige manier mijn huishouden te doen want ook dat liep altijd in het 100. Ik vond terug meer rust en deed mijn job wel graag. Maar met die rust is ook de zin naar nog een eigen kindje terug gekomen. Na een jaar half twijfelen (of ik het wel zou aankunnen) zijn we er terug voor gegaan.

Lees ook: Wat is ADD en wat doet het met mij.

…en al snel was in zwanger van ons zoontje ♥

De beste beslissing die we ooit gemaakt hebben! Wat genieten we van die kleine man. Ook zijn grote zussen genieten dagelijks van al die schattigheid van die grappige peuter. 😀 Nadat ik uit zwangerschapsverlof was had ik zo goed als geen opvangkinderen meer. Die waren intussen al hun nieuwe onthaalmoeder gewoon. Daarom hebben we de beslissing genomen dat ik thuis te blijven voor de kinderen. Ik mocht doen waar ik al jaren van droomde: thuisblijfmama worden. Weg stress, welkom zalig leventje!

Mijn eigen kinderen ervaar ik niet als een last. Voor mij mag het altijd vakantie zijn want na elke vakantie met hen kijk ik al uit naar de volgende. Ik ben mijn man heel dankbaar voor die kans, want zonder zijn steun zou ik dit nooit hebben kunnen doen.

Hier vind je heel wat meer artikels over mijn ervaring met ADD.

Bron hoofdfoto.