Mijn kind is anders, 1 bloeiende tulp in een veld
Blog,  Kids

Mijn kind is anders, en dat mag ook gewoon.

Ik zat bij de juf van Vince, 5 jaar, 3de kleuterklas. Het is oudercontact bijna halfweg het schooljaar. En dit is wat de juf zegt (maar dan in het kort, laat het vooral duidelijk zijn dat ze ook heel wat positiefs wist te vertellen)

Vince is dromerig, heeft meer interesse in een rondvliegend pluisje dan in wat de juf te zeggen heeft. Hij speelt maar met 1 kind, en als dat even niet kan, dan speelt hij naast andere kinderen. Niet met hen… Je kind is mee met wat hij moet kennen, maar heeft bij alles begeleiding nodig. In kleine groepjes werken lukt dan beter. Hij werkt het best van al 1 op 1. Maar hij blijft moeite hebben om zich langere tijd te concentreren.

Ik luister en knik. Het komt allemaal terug. Zoveel jaar geleden maakte ik net hetzelfde mee met een van onze dochters… Hoorde ik net dezelfde dingen. Ik lijk het al wat gewoon te zijn, want dit komt elk jaar opnieuw ter sprake. Maar toch komt het harder aan dan ik eerst had gedacht. Want ik maakte me eerst geen zorgen: mijn kind raakt er wel, dat merk ik ook aan een van mijn dochters… Maar dan komen eigen herinneringen en ervaringen boven en weet ik: Damn! Ook al weet ik dat ze er uiteindelijk wel zullen geraken… Ze zullen het nog moeilijk krijgen. Er gaan weer enkele moeilijke jaren volgen, dat weet ik nu al… Daar is de krop in de keel en de tranen in mijn ogen…

Mijn kind is ander, en dat is gewoon niet eerlijk!

Voor alle duidelijkheid: Wanneer ik zeg dat het niet eerlijk is, dan gaat het er niet over dat een kind concentratieproblemen heeft. Dat op zich is niet zo erg. Daar valt mee te leven. Wat niet eerlijk is is de druk die op je kind komt. Het gaat erover dat je kind harder gaat moeten werken om hetzelfde te bereiken als een ander. Het gaat om het onbegrip die er nog steeds is. Het gaat erom dat mijn kind niet past in het gewone schoolsysteem. Het is niet eerlijk dat mijn kind ‘anders’ wordt bekeken. Want eerlijk? Mijn kind is gewoon zichzelf. En zou dat moeten kunnen blijven. Maar zo werkt het niet. Zo zit het hele schoolsysteem jammer genoeg niet in elkaar. Hij valt uit de boot en er gaat weer heel wat moeten gebeuren om hem vooruit te helpen.

Ik weet zelf hoe hard het kan zijn

De appel valt niet ver van de boom zeggen ze dan. En dat is het ook. Dat het erfelijk is, dat is in ieder geval duidelijk. Mijn schoolleven was ook niet dat. Ik had ook concentratieproblemen. Oftewel ADD, het zusje van ADHD, waarbij het druk zijn vooral in het hoofd is. Niet in het lichaam. Ik herinner me vooral het onbegrip van leerkrachten en klasgenootjes. Ik herinner me dat ik me altijd anders heb gevoeld dan een ander. En dat wens ik geen enkel kind toe. Ik ben ook maar mezelf. Ik doe ook maar mijn best. Dat onze kinderen hetzelfde pad bewandelen doet pijn. Ook al is er tegenwoordig heel wat meer begrip en ondersteuning dan vroeger. Gelukkig maar! Maar het blijft toch zo dat de schoolperiode een pak zwaarder is als je wat afwijkt van de norm.

Mijn kind is anders, maar word op dezelfde manier behandeld als een ander…

En dan gaat dit puur over het leven op school. Want in het dagelijkse leven is er niets aan te merken. Mijn kind is normaal begaafd. Presteert gemiddeld en doet het goed op school. Maaarrrr…. Sommige dingen verlopen nu eenmaal moeilijker dan voor een ander kind die geen problemen heeft.

Zo is het moeilijk om op te letten in school. Niet alle leerkrachten zijn begripvol daarvoor. Deze kunnen dan al eens boos worden, vermoedelijk niet beseffend dat deze kinderen dit niet bewust doen. Of gewoon eerlijk ook: ze hebben geen zin in een speciaal kind, een kind dat wat anders is. Want zo’n leerkrachten zijn er natuurlijk ook. Al zijn die (hier toch) in de minderheid, gelukkig!

En dan is er dat ellendige huiswerk… Soms komt er teveel info binnen op een dag in school. Zoveel info dat het amper te verwerken valt. Dan komt je kind thuis, bleek en vermoeid… En dan moet het nog beginnen met huiswerk maken. Wat op zo’n moment totaal niet lukt. En dan? Dan mag mama het gaan uitleggen op school, waarom dat huiswerk maken niet gelukt is. En wat doet dat pijn, om als moeder begrip te gaan vragen aan een leerkracht, in de hoop dat hij of zij niet gestraft gaat worden of een 0 gaat krijgen. Een straf voor iets waar je kind niets aan kan doen… Want het is nooit omdat het niet wil, maar omdat het echt niet kan. En dat is een groot verschil.

Het is gewoon zo frustrerend als ouder…

Want zoals ik hierboven al zei: zelf merk ik geen problemen thuis. We hebben 3 heel leuke, lieve, empathische kinderen. En daar zijn we verdikke fier op! Want naast het feit dat concentreren niet hun sterkste kant is, hoor ik niets dan lof over hoe ze zijn al persoon. Lief, gevoelig, vriendelijk, beleefd, behulpzaam… Eigenlijk een kind net als een ander.

Autisme, AD(h)D, hoogsensitief…

Welke stempel je kind ook kreeg, het enige wat je als ouder wil, is dat er rekening wordt gehouden met je kind. En daar is helaas een stempel voor nodig. Sommige mensen zijn zo hard tegen het ‘in hokjes duwen’ van een kind. Maar het blijft een feit dat er pas dan echt rekening wordt gehouden met… Dat er dan pas hulp kan geboden worden aan je kind. Zonder stempel heeft het vaak geen recht op extra begeleiding. Zonder stempel zijn er heel wat leerkrachten die geen rekening houden met een kind dat anders is. Gelukkig zijn er heel wat goeie en lieve leerkrachten ook die echt wel verder kijken en echt wel rekening houden met…

Ons kind is anders, en ik zou het niet anders willen. Want onze kinderen zijn meer dan goed genoeg zoals ze zijn.

Zo, dit moest ik echt even gewoon kwijt. Omdat ik er voor de zoveelste keer traantjes voor heb gelaten. Omdat ik gewoon het beste wil, voor elk van mijn kinderen. Gewoon omdat het allemaal zo frustrerend kan zijn. En wie weet heeft iemand ooit iets aan deze blogpost.

Ken je trouwens de blog van Mie al? Ook zij heeft ervaring met autisme.

Photo by João Jesus from Pexels

Ik ben Stephanie, mama van 2 tienerdochters en een zoontje van 6. Ik ben thuisblijfmama sinds de zwangerschap van ons zoontje. Sinds september 2021 krijgen onze kinderen thuisonderwijs en zijn we van plan om te gaan reizen met het gezin. We gaan op een zoektocht naar financiële vrijheid en vrijheid in het algemeen. We stappen uit de ratrace. Volg je ons avontuur?

5 reacties

  • Leslie

    Hoe herkenbaar. Dat gefrustreerde gevoel wanneer je weer merkt dat je kind maar moet bijbenen zonder dat het het begrip krijgt dat het nodig heeft. Of de frustratie wanneer je als moeder bij school of CLB een vlag doet waaien dat je vreest voor (vul maar zelf in welke diagnose) en wordt weggelachen, terwijl je dan jaren later toch eindelijk die diagnose krijgt met de woorden “Tja, geen idee dat ze het in het school niet zagen, het was ons overduidelijk van de eerste moment dat we hem zagen”. (Valt het op dat ik na al die jaren ik er nog steeds kwaad om ben? LOL)

    Gelukkig hebben onze kinderen wat ze nodig hebben om op te groeien tot sterke individuen: prachtige ouders die achter hen staan, hen ondersteunen en voor hen vechten waar nodig.

    • Thuisblijfmama.be

      Het is echt frustrerend hé zo! Ik snap je maar al te goed. Weet je, bij onze dochter zat ik zo vaak te wenen. Zelfs op gesprek met clb, gon begeleidster, leerkracht en directeur zat ik tranen met tuiten te wenen omdat er onverwerkt verdriet bij mezelf naar boven kwam. Mijn hart breekt gewoon op zo’n moment en ik kan me dan echt niet sterk houden. Het lijkt erop of we hetzelfde pad zullen opgaan nu… Bedankt voor je reactie <3 En inderdaad helemaal waar, gelukkig hebben ze begripvolle ouders. Al kan ik niet ontkennen dat ik soms ook eens boos word als ik even niet meer weet hoe of wat.

  • Blomme Inge

    Hey Stephanie

    Wat heb jij dit zo mooi neer geschreven.
    Onze oudste heeft Add en faalangst.
    Ik herken alles in je verhaal.
    Het doet deugd om niet alleen te zijn, het doet deugd dit te lezen, het doet deugd dat ik niet de enige ben die wel eens een traantje laat na een oudercontact of een bespreking met iedereen die onze zoon begeleid.

    Dikke Inge

    • Thuisblijfmama.be

      Dag Inge, superblij met je lieve berichtje! Dat iemand echt iets heeft aan mijn blog, daar ben ik zo blij mee! Want ik heb zo getwijfeld om de blog online te gooien. En zelfs toen hij online stond bleef ik twijfelen of ik die niet beter terug kon afhalen. Maar ik ben blij dat ik het heb laten staan. Ik kreeg al enkele mooie en deugddoende reacties. Dankjewel!

  • Mie kids

    Hey Stephanie,
    Wat een mooie, herkenbare blog. We willen inderdaad alleen het beste voor ons kind. We blijven vechten, zodat ze hun plaatsje vinden op school. Bedankt voor de mooie vermelding!
    Liefs, Mie

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *